واقعیت یا خیال

وزندگی ما دربرابرمان همچون جامی پراز آب سرد وگوارا است .جامی مرطوب که بیماری تب دار آن را به دست می گیرد و می خواهد بنوشد و با جر عه ای آن را در می کشد وگر چه میداند که می بایست درنگ کند از بس که این آب خنک ودلچسب است واز بس که آتش سوزان تب تشنه کامش کرده است نمی تواند این جام دلپذیر را از لب های خود دور کند.واما چگونه است که بشری به راحتی این جام دلکش را بر زمین می افکند وجامی دیگر می نوشد؟

یاعلی