کمال واز خودگذشتگی
ارسال شده توسط زهرا در 88/6/16:: 10:19 عصر
در از خود گذشتگی است که هر گونه اثباتی به کمال می رسد. آنچه در وجود خویش واگذاری هستی خواهد پذیرفت. آنکه در پی اثبات خویش است خود را نفی می کند. آنکه از خود میگذرد خود را به اثبات می رساند .تملک تمام عیار تنها با بخشش به اثبات می رسد .آنچه نتوانی ببخشی مالک تو می شود .بی قربانی رستاخیزی در کار نیست .هیچ چیز جز با پیشکش شدن شکوفا نمی گردد.آنچه بخواهی در وجود خویش حفظ کنی رو به زوال می رود.
از کجا پی میبری که میوه رسیده است ؟ از آنجا که شاخه را ترک می گوید همه چیز برای عطا ودهش رسیده وپخته می گرددوچون پیشکش شود به کمال می رسد .در چشم پوشی از خویش است که هر فضیلتی به کمال می رسد نهایت آبداری وشیرینی میوه در گروجوانه زدن وسبز شدن اوست.فصاحت واقعی از فصاحت دوری می جوید .فرد هرگز بیش از آنگاه که خود را به فراموشی می سپرد وجود خویش را به اثبات نمی رساند .آن که به خود بیاندیشدسد راه خود می شود .هرگز هیچ زیبایی راچندان نمی ستایم مگرآنکه از زیبایی خود بی خبر باشد.احساس انگیز ترین خطوط نرم ترین آنها نیز هست.
از کجا پی میبری که میوه رسیده است ؟ از آنجا که شاخه را ترک می گوید همه چیز برای عطا ودهش رسیده وپخته می گرددوچون پیشکش شود به کمال می رسد .در چشم پوشی از خویش است که هر فضیلتی به کمال می رسد نهایت آبداری وشیرینی میوه در گروجوانه زدن وسبز شدن اوست.فصاحت واقعی از فصاحت دوری می جوید .فرد هرگز بیش از آنگاه که خود را به فراموشی می سپرد وجود خویش را به اثبات نمی رساند .آن که به خود بیاندیشدسد راه خود می شود .هرگز هیچ زیبایی راچندان نمی ستایم مگرآنکه از زیبایی خود بی خبر باشد.احساس انگیز ترین خطوط نرم ترین آنها نیز هست.
کلمات کلیدی :
نظر
.jpg)
