واقعیت یا خیال

...و ما میان دو پرتگاه زاده شدیم.روی باریکترین راه ممکن،میان دو دره.روی پل،پلی به اندازه ی عبور یک نفر،پل صراط. واکنون زمان حرکت است.دورها آوایی است که قدم های ما را می خواند...

کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش

کی روی ؟ره ز که پرسی؟ چه کنی؟ چون باشی؟ 

 شاید این نسیم فرحبخش که از جانب بهار می آید راه را برای ما که دیدگانمان به تاریکی عادت کرده باز کند ...بو کن ...بوی بهار است