واقعیت یا خیال

اعمال ما وابسته به ماست همچون پرتوی فسفر به فسفر. راست است که درخشش وشکوه ما از این اعمال است اما این امر صورت نمی پذیرد مگر به بهای فرسایش ما.

توی چشم گذاشتن گم شدی، وقتی میرفتی پشت اون سنگ از لای انگشتام دزدکی دیدمت، تا چند قرار بود بشمارم، الان چهل ودو هستم، روی علفها رد پات نبود، اما من که میدونستم کجایی. همشونو پیدا کردم، همیشه میگفتی آخری سخت تر ِ، ولی هیچوقت نگفته بودی که چقدر! شاید فهمیده بودی جر زدم، ولی من که دستِ خودم نبود، چشمام همه جا دنبال تو بود. دیگه داشت تاریک میشد، صد بار دور اون سنگ گشتم، مادرم هم هی صدام میزد، هنوز هم داره صدام میکنه، ولی بوی تو از لای علفها دست از سرم بر نمیداشت .
   دیشب بود یا پریشب، یا شاید هم یکی از این شبها که از خواب میپرم، یکی داشت به پنجره اتاقم میزد، میدونستم خودتی، آخه تو بازی رو خیلی دوست داری. پا شدم و پردهها رو کشیدم کنار، دستات سبز شده بود پشت پنجره، شده بود عین شاخههای درخت بیدِ توی حیاط. برگهاتو میساییدی به شیشه واینجوری صدام میزدی، حتماً میخواستی بهم یه چیزی بگی، شاید میخواستی بگی پشت اون کوه یه خبرهاییه. میدیدم شبو که داشت دامنش رو از روی کمر کوه بر میداشت، صدای خرد شدن سنگها هم میومد که با شرشر آب قاطی شده بود، بنفشی ِ آسمون هم رو به ارغوانی میرفت و من میدونستم وقتی که نارنجی بشه تو دیگه از پیشم رفتی، پس تا دیر نشده باید برمو توی آشپزخونه چشم بگذارم. دوباره شروع میکنم به شمردن ولی اینبار از چهل ودو میشمارم ، از شکاف لای دستام سایه تو میبینم که داری میری سمت اتاق خواب، چهل ودو ، چهل وسه ، چهل وچهار .... ، وقتی صدام میکنی بیا، عددها رو از یاد میبرم توی انعکاس ِ" بیا". وقت زیادی ندارم پس مستقیم دنبالت میآم توی خواب، همهجا رو میگردم، لای ورق ورق کتابی که نزدیک ِ فصل آخرش ِ، میون آلبوم عکسام که فقط یکیشون سیاه و سفید ومن هم فقط همونو دوست دارم، توی تابلوی نقاشی که عکس همون کوه ِ و رنگ نارنجیش داره کم کم توی ذوق میزنه ، باز هم میخوام بگردم ولی آفتابی که از پشت اون کوه در اومده ، دیگه داره چشمامو میزنه.
 بازم شب اومده پشت پنجره به انتظار، سایه چرخ و فلک شهر بازی هم افتاده روی شیشه و داره بالا میره ، سروصدای ماشینها هم گم شده توی هیاهوی بچهها، میدونم اگر پنجره رو ببندم و پردهها رو هم بکشم فایدهای نداره، باز صداها میآد تو و سایهها راه میفتن روی چینهای پرده و پله وار بالا میرند. امشب حالم خیلی بده ، وقتی هم داشتم از پله ها میومدم بالا آوردم بالا، شاید هم از قصد این کارو کردم تا کسی دنبالم نیاد، آخه لیزی ِ ته کفشاشون خیلی محتاطشون میکنه!
اونشب چشماش سرد بود، اشکاش سرمه هاشو شسته بود و روی گونه های سفیدش جاده های سیاه کشیده بود، همیشه میگفت وقت رفتن همه چیز عکس میشه، اون شبم اون بود که داشت مادرش رو صدا میزد، حالا دیگه فقط من موندمو توو بقیه این بازی ... وشبهای دراز.
حسین چراغی

...و ما میان دو پرتگاه زاده شدیم.روی باریکترین راه ممکن،میان دو دره.روی پل،پلی به اندازه ی عبور یک نفر،پل صراط. واکنون زمان حرکت است.دورها آوایی است که قدم های ما را می خواند...

کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش

کی روی ؟ره ز که پرسی؟ چه کنی؟ چون باشی؟ 

 شاید این نسیم فرحبخش که از جانب بهار می آید راه را برای ما که دیدگانمان به تاریکی عادت کرده باز کند ...بو کن ...بوی بهار است

الماس را جز در قعر زمین نمی‌توان پیدا کرد و حقایق را جز در اعماق فکر نمی‌توان یافت.

انسان زمینی جهت ساختمان برای خودش تهیه کرده به هر علتی روزها نمی رود آنجا ساختمان کند هنگام شب عمله وبنا ومهندس ومصالح می فرستد آنجا تایک ساختمان بسازندبرای اینکه در آن سکونت بکند .پول ها خرج میکند .خانه ای می سازد کامل ومجهز واو هم خاطرش جمع که خانه ی خیلی خوبی برای خودش ساخته است .آن روزی کهئ حرکت می کند برود داخل خانه وقتی نگاه می کند می بیند خانه را درزمین دیگران ساخته خانه را ساخته نه در زمین خودش در زمین دیگران .زمین خودش چطور؟می گوید این حالت همان آدمی است که وارد قیامت می شود خودش را میبیند مثل یک زمین لخت آن که برایش کارنکرده خودش است وآن که برایش کار کرده او نبوده.
در زمین دیگران خانه مکن کار خود کن کار بیگانه مکن کیست بیگانه تن خاکی تو کز برای اوست غمناکی تو تا تو تن را چرب وشیرین می دهی گوهر جان را نیابی فربهی گر میان مشک تن را جان شود وقت مردن گند آن پیدا شود
اگر این بدن را همیشه توی مشک بگذاری همینقدر که مرد دو روز که بگذرد عفونت میگیرد ومردم مجبور برای فرار از عفونتش آن را دو متر زیر خاک مخفی بکنند .
ولا تکونوا کالدین نسوا الله فانسیهم انفسهم

با سلام وتبریک خدمت دوستان عزیز
در بهار قرآن سر بر آستان حضرت دوست می ساییم اورا به کرامت دریای بیکران نعمت هایش سپاس می گوییم .
میهمانی خدا در بهار قرآن ماه سرداران رمز (بک یا الله)ماه هم نوایی باعلی (ع )وماه شکفتن گلی تازه در بوستان فاطمه (س ) است روزهایی که دل ها خانه خداست زبان ها عطر دعا دارند وبوی خدا می دهند وشب هایی که فرشتگان عرش را از ذکر ومناجات آذین می بندند بر شما مبارک باد.

سلام دوستان عزیز من چند وقتی نیستم چون دارم میرم مشهد میدونین این دفعه با دفعه های دیگه فرق میکنه
بهترین هارو براتون آرزودارم